choreografia/dramaturgia/światło:

Joanna Leśnierowska

wykonanie:

Aleksandra Borys, Márta Ladjánszki, Janusz Orlik

muzyka:

Zsolt Varga

ćwiczyli:

Aleksandra Borys, Márta Ladjánszki, Joanna Leśnierowska, Janusz Orlik, Zsolt Varga oraz Halina Chmielarz

oprawa graficzna:

Michał Łuczak

koncept i sesja wizerunkowa:

Leś&Łuczak

kierownictwo techniczne i realizacja:

Łukasz Kędzierski

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

wsparcie rezydencyjce

DeVIR/CAPa, Faro; El Graner, Barcelona z podziękowaniami dla Any Rodrigues i José Laginha, Mary Maso i Eleny Carmony, Petera Pleyera za wsparcie w ramach kick off rezydencji w marcu 2013 oraz dla nieocenionego Zespołu programu performatywnego Art Stations Foundation

Na początku tej pracy jest obraz. Wiele obrazów. Postaci, które je zamieszkują bardziej niż zindywidualizowane charaktery przypominają ludzkie prototypy – figury zastygle w oczekiwaniu, zawieszone w (nie)działaniu, często zagubione na tle wielkich pustych przestrzeni – oderwane od miejsca i czasu. Niczym unieruchomione kadry filmu obrazy te domagają się naszej uwagi, zapraszając, by z ledwie zasugerowanej narracji snuć własne opowieści… To w  tym miejscu właśnie wkraczamy na scenę.

koncept:

Jacek Krawczyk

choreografia/reżyseria:

Jacek Krawczyk, Joanna Czajkowska

współpraca choreograficzna/taniec:

Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk, Joanna Nadrowska, Grażyna Słaboń, Magdalena Wójcik

muzyka:

Bartosz Hervy

kostiumy:

Agnieszka Puławska według projektu Julii Porańskiej

wizualizacje:

Łukasz Boros

reżyseria oświetlenia:

Artur Aponowicz

Impulsem do pracy nad spektaklem była koncepcja Teatru Okrucieństwa Antonina Artauda. Z jednej strony jest ona bliska teatrowi tańca, w którym ciało i ruch tancerza stanowią podstawy pracy. Z drugiej, współczesny taniec często sięga do wysublimowanej estetyki, tworząc wielopoziomowe światy budowane również za pomocą innych środków. Ten swego rodzaju paradoks, stał się wyzwaniem dla twórców spektaklu, którzy zadają sobie i widzom pytanie: czym jest prawdziwe „ja” współczesnego człowieka i czy nowoczesna, chłodna forma sceniczna, pozwala oddać jego istotę?

strona internetowa: Sopocki Teatr Tańca

choreografia:

Włodzimierz Kaczkowski

wykonanie:

Magdalena Radłowska, Elwira Piorun, Paulina Święcańska

produkcja:

Fundacja Scena Współczesna

Trzy kobiety. Trzy światy. Trzy wcielenia. Trzy kompletnie różne konteksty społeczno-kulturowe bohaterek. 50 twarzy Ewy to spektakl przedstawiający kobiety tak różne, jak różne jest ich pochodzenie, środowisko, w którym żyją oraz relacje z mężczyznami. Kobiety zamknięte, kobiety wyzwolone, kobiety delikatne, kobiety silne i niezależne, kobiety dominujące i kobiety zdominowane. Tancerki poszukują odpowiedzi na pytanie o wizerunki kobiecości w mediach i kulturze. Ile twarzy ma współczesna „Ewa”?

choreografia:

Joanna Wolańska

wykonanie:

Grupa OFF Harnam, Miejskie Darcie Pierza

koncepcja muzyczna:

Agata Butwiłowska, Dariusz Trzciński, Karolina Zajdel

scenografia:

Helena Miłość

Spektakl łączy polskie pieśni tradycyjne wykonywane na żywo, z warstwą choreograficzną oscylującą między tańcem współczesnym, tańcem ludowym i teatralną inscenizacją. Sięgając do korzeni, jednocześnie pozwala rozwinąć się temu, co współczesne w nowej, zaskakującej formie.

choreografia/wykonanie:

Korina Kordova, Przemek Kamiński

dramaturgia:

Mateusz Szymanówka

producent:

Teatr Maat Projekt, V Międzynarodowy Maat Festival 'Border Line', Centrum Kultury w Lublinie

przy wsparciu:

Centrum w Ruchu

NIE PRZESTAWAJ TEGO CZYTAĆ ALBO STANIE SIĘ COŚ ZŁEGO. Tak naprawdę nie było żadnej rezydencji. Tak naprawdę odbywaliśmy research astralny. Tak naprawdę zbieraliśmy pieniądze na Instytut Choreografii i Czarownictwa. Tak naprawdę wychodziliśmy z siebie. Tak naprawdę to nie jest żaden festiwal. To sabat. Jeżeli otrzymasz ten łańcuszek i nie podzielisz się tą piękną historią, przechwycimy twoje ciało. Wyślij go do 100 osób, a polski taniec zostanie uratowany.

spot filmowy #abyss.witchroulette

choreografia/wykonanie:

Aurora Lubos

muzyka:

Motion Trio

Praca powstała w oparciu o prawdziwe historie osób dotkniętych przemocą w rodzinie i jest odpowiedzią artystki na przeczytane listy, rozmowy z ludźmi, którzy zaznali przemocy, inspirowaną warsztatami artystycznymi przeprowadzonymi w ośrodkach pomagających osobom doświadczającym przemocy, czyli najczęściej kobietom i dzieciom: Chcę moimi działaniami pozwolić mówić tym, którzy nie są w stanie krzyczeć w swojej obronie. A chcieliby powiedzieć o swoim zapętleniu, o niemocy, pragnieniu ciszy. Składają się na to kolejne akty – fragmenty tekstów, wyjścia, zanikanie, obrazy.

choreografia:

Kaya Kołodziejczyk

wykonanie:

Zespół Baletowy Opery na Zamku w Szczecinie: Żaneta Bagińska, Karolina Cichy-Szromnik, Vladyslav Golovchuk, Patryk Kowalski, Vasyl Kropyvnyi, Monika Marszałek, Stephanie Nabet, Piotr Nowak, Olga Tatarcew, Maksim Yasinski, Aleksandra Zdebska.

muzyka:

Witold Lutosławski

scenografia:

Katarzyna Meronk

kostiumy:

Tijana Jovanović

reżyseria świateł:

Dawid Karolak

produkcja:

Opera na Zamku w Szczecinie

Aria di Prefiche jest spektaklem stworzonym do utworu Muzyka żałobna, który Witold Lutosławski dedykował pamięci Béli Bartóka. W choreografii widz rozpoznaje na nowo fenomeny istniejące w przyrodzie, takie jak przeobrażanie się fal, ławice ryb, zmienność powietrza czy klucze ptaków. Jedynym symbolicznym elementem jest tu sceniczna obecność Płaczek (Prefiche) − kobiet, które wykonywały zapomniany już dzisiaj zawód.

spot filmowy Aria di Prefiche

choreografia/wykonanie:

Tomasz Bazan, Tomasz Fabiański

reżyseria:

Tomasz Bazan

dramaturgia:

Enzo Abe, Tomasz Bazan

muzyka:

Marcin Janus

wideo, design:

Patrycja Płanik

produkcja:

Maria Sapeta – Centrum Kultury w Lublinie – Maat Festival – Teatr Maat Projekt – Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP

Powrót do kultury staje się nieosiągalnym, ludzkim marzeniem. Artyści są wyjątkowym i niezwykle rzadkim dobrem. W obliczu końca tworzy się nowy system i powstają nowe wartości. Daniel i Super Adam –rzemieślnik culture regime – spotykają się na styku dróg i tworzą manifest nowego. Pojawiają się w jednym pojemniku emanacje Bejarta, Bausch, Niżyńskiego. Post święto trwa. Klasyczna baletowa forma będąca podstawą kodu choreografii ulega metamorfozie. W spektaklu wykorzystano kilkunastoletnie doświadczenie w tańcu klasycznym Tomasza Fabiańskiego tancerza Polskiego Baletu Narodowego.

„Uznaliśmy, że ludzie w swoich działaniach nie są racjonalni, albo – co najmniej – tylko bywają racjonalni, co wynika zarówno z ich cech osobistych, jak i z konstrukcji świata. Jednak nie są głupi i są spragnieni wiedzy na temat swojej sytuacji i swojej przyszłości. Dlatego chętnie, chociaż bez przyjemności, wysłuchaliby tych wszystkich wiadomości sprowadzających się do prostego sformułowania: w przewidywalnej przyszłości lepiej nie będzie.” Marcin Król. „Europa w obliczu końca.”

choreografia/wykonanie:

Paweł Sakowicz

konsultacja dramaturgiczna:

Natalia Sakowicz

kostiumy:

Rafał Zajko

grafika:

Agnieszka Diesing

współpraca:

Instytut Muzyki i Tańca, Uferstudios Berlin, Mica Moca Project Berlin

Spektakl zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Mój stosunek do Thomasa Bernharda nie jest jednoznaczny, mówię to ja, bo łatwo się przyznaje, że Bernhard jest zarezerwowany dla teatru, ale gdy idzie o muzykalność języka, może być inaczej, muzykalność i rytm Bernharda, mówię to ja, przez tę muzykalność i rytm od dłuższego czasu myślę o ruchu, który, można powiedzieć, podąża za muzykalnością języka, ruch, o którym myślę, wyraża mój stosunek do Bernharda, albo zupełnie inaczej, mówię ja, mój stosunek do Bernharda nie jest aż tak jednoznaczny.

choreografia/światło/wykonanie:

Iza Szostak

muzyka/oprawa wizualna/wykonanie:

Kuba Słomkowski

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

partnerzy:

Centrum w Ruchu, Instytut Adama Mickiewicza

Projekt poświęcony doświadczeniu dzieciństwa. Jak mówi choreografka, „dzieciństwo składa się ze śladów, wspomnień i obiektów. Poprzez performans chcę stworzyć możliwość i przestrzeń do ponownego odkrycia i interakcji z przedmiotami reprezentującymi doświadczenie dzieciństwa. Interesuje mnie praca z pamięcią, cielesna re-konstrukcja znaków przeszłości – rzeczywistości minionej w wymiarze kulturowo-społecznym i indywidualnym”.

wykonanie:

Radek Hewelt, Filip Szatarski

dramaturgia:

Michał Kotański

produkcja ścieżki dźwiękowej:

Guenther Berger

oprawa graficzna:

Agnieszka Gantz

scenografia:

Luke Baio

konsultacja choreograficzna:

Julia Mach

kostiumy, utwory muzyczne, teksty:

Radek Hewelt, Filip Szatarski

produkcja:

Visitores - Verein zur Projektion kuenstlerischer Ideen

CLEVER PROJECT podejmuje próbę ustosunkowania się do kryzysu ekonomicznego, a w jego kontekście – do sytuacji artysty we współczesnym świecie. CLEVER TEAM (Hewelt i Szatarski) proponuje publiczności unikalny program 10 spektakli w cenie jednego biletu oraz dodatkową scenę promocyjną. Widz będzie miał okazję uczestniczyć m.in. w widowisku tanecznym, operze, czy terapii grupowej.

spot filmowy CLEVER PROJECT

choreografia/wykonanie:

Michał Ratajski, Adrian Bartczak

kostiumy:

Zuzanna Markiewicz

Pojęcie drogi, jej wielowymiarowość, dystans, czas, przebieg, dotyczy także ludzkiego umysłu. W jego zakamarkach toczą się zmagania, które niełatwo sobie uświadomić, a co dopiero kusić się o ich pełne zrozumienie... Zawiła natura ludzka pełna jest skrajnych doświadczeń, szukania równowagi i procesu akceptacji. Potrafi zaprowadzić człowieka w zupełnie nieznane rejony świadomości. Jednak sama chęć, gotowość i determinacja do osiągnięcia celu wydaje się niczym w porównaniu do wartości, jaką niesie pokonanie samej drogi.

Strona internetowa Grupy KIJO

koncepcja/wykonanie:

Izabela Chlewińska i Tomasz Bergmann

tekst:

Julia Holewińska

Od autorów:
Postęp cywilizacyjny, manipulowanie zasobami natury, jak i silna ingerencja systemów finansowych w życie człowieka, doprowadzają do zdehumanizowania jednostki ludzkiej. Aldous Huxley, autor Nowego wspaniałego świata, zwrócił uwagę na to, że człowiek jest gatunkiem dzikim i takim pozostanie aż do momentu okiełznania przez inny wyższy gatunek. Do tego momentu będzie eksperymentował na samym sobie. Chcemy zastanowić się nad tym, czy ideologie takie jak transhumanizm postulujące używanie techniki i nauki do ulepszenia jednostki ludzkiej doprowadzi do stworzenia „new singularity” – nowej osobliwości, będącej połączeniem człowieka z maszyną?

reżyseria i dramaturgia:

Matej Matejka

występują:

Guillaumarc Froidevaux, Zuzana Kakalíkova, Daniel Han, Magdalena Koza

muzyka:

Zuzana Kakalíkova, Guillaumarc Froidevaux, Daniel Han

kierownictwo muzyczne:

Ditte Berkeley

scenografia:

Studio Matejka

kostiumy:

Agnieszka Katyńska

reżyseria światła:

Marcin Wójcik

ruch sceniczny:

Vivien Wood, Sarie Mairs Slee, Matej Matejka

Intymny związek dwojga ludzi staje się dla twórców spektaklu okazją do zmierzenia się z tematem odwiecznej pogoni za szczęściem, zarówno w aspekcie indywidualnym, jak i w relacji z drugim człowiekiem. Prywatna przestrzeń związku pozwala bowiem na dużo bardziej osobiste i szczere zachowania.

strona internetowa Studio Matejka

choreografia/wideo:

Daniel Stryjecki

wykonanie:

Agnieszka Fertała, Paulina Jaksim, Paulina Wycichowska

Multimedialny spektakl taneczny, podejmujący problem automatycznego przypisywania cech na podstawie powierzchownego wrażenia.

reżyseria/choreografia:

Roberto Olivan

asystent - dramaturg tańca i choreograf:

Katarzyna Chmielewska

wykonawcy:

Adrian Bartczak, Sebastian Flegiel, Ilona Gumowska,Tatiana Kamieniecka, Piotr Stanek, Katarzyna Ustowska, Urszula Zerek

muzyka:

Oleg Dziewanowski

produkcja muzyczna:

Paweł Grabowski

kostiumy:

Kasia Piątek

reżyseria świateł:

Michał Kołodziej

produkcja:

Teatr Dada von Bzdülöw

Jako reżysera i choreografa spektaklu Teatr Dada zaprosił zaprzyjaźnionego hiszpańskiego twórcę, Roberto Olivana, któremu od strony dramaturgiczno-choreograficznej asystowała Katarzyna Chmielewska. Do współtworzenia przedstawienia zaproszeni zostali także muzyk Oleg Dziewanowski, kompozytor i wykonawca muzyki na żywo, oraz siódemka młodych tancerzy i performerów zainteresowanych metodami pracy, estetyką i myślą teatralną wypracowywaną przez lata w Teatrze Dada, tj. Urszula Zerek, Tatiana Kamieniecka, Adrian Bartczak, Sebastian Flegiel, Ilona Gumowska, Piotr Stanek, Katarzyna Ustowska.

strona internetowa Teatr Dada

choreografia:

Magda Jędra, Weronika Pelczyńska, Iza Szostak

dramaturgia:

Agata Szczęśniak

scenografia:

Wojtek Pustoła

realizacja świateł:

Karolina Gębska

Czy jest to śledztwo w sprawie przestępstwa? Kto tu kogo szuka i śledzi? Czyżby poszukiwana była reżyserka? Europa szuka reżyserki. Czy to spektakl o tożsamości Europy? A może o tożsamości tancerek? Dlaczego zamiast pisać traktaty i prowadzić negocjacje artystki przebierają się, ubierają, rozbierają? Czy w ten sposób próbują nas zmylić? Cztery kobiety, żadnego reżysera. Trzy tancerki i dramaturżka śledziły przyszłość Europy i szukały możliwości współpracy.

koncept/wykonanie/teksty:

Dorota Androsz, Agnieszka Kamińska, Katarzyna Pastuszak, Aleksandra Śliwińska

reżyseria:

Dorota Androsz

muzyka:

Joanna Duda

video:

Mateusz Skrzypiec, Joanna Duda

współpraca:

Klub Żak, Gdańsk

produkcja:

Teatr Amareya, Klub Winda GAK

Spektakl zrealizowany został ze środków Miasta Gdańsk w ramach 10-lecia Teatru Amareya

Projekt jest próbą zmierzenia się z pojęciem fetyszu, jako rzeczy posiadającej osobliwą moc, emanującej sensami, bogatej w jakości pierwotne i posiadającej energie oddziaływania i wiązania. Dlaczego potrzebujemy więcej niż potrzebujemy? Dlaczego odczuwamy lęk przed brakiem przedmiotów, przed pustką? Spektakl jest także podróżą po przedmiot za pomocą odruchów lęku, czci, bądź pragnień; próbą dotknięcia tematu fetyszyzacji ciała i spojrzenia jako siły je uprzedmiotawiającej. Projekt powstał we współpracy trójmiejskiego Teatru Amareya z DorotąAndrosz na co dzień związaną z Teatrem Wybrzeże.

strona internetowa: Teatr Amareya

koncept/reżyseria:

Magda Tuka

wykonanie:

Magda Tuka, Anita Wach

wideo/dźwięk:

Myles Stawman

produkcja:

Stowarzyszenie Ja Ja Ja Ne Ne Ne

przy wsparciu:

Międzynarodowego Funduszu Wyszechradzkiego

Walka jako forma rozrywki bawiła publiczność od niepamiętnych czasów. Słynni Nubijscy, starożytni zapaśnicy jako niewolnicy zabawiali walką najeźdźców z Egiptu.Zapasy, ta prosta, ale potencjalnie ryzykowna forma (niebezpieczeństwo utraty zdrowia, a nawet życia) może dostarczać widzom szeregu niezapomnianych przeżyć. A dystans pomiędzy walczącymi a widownią może być oznaką relacji władzy.

strona internetowa: Stowarzyszenie Ja Ja Ja Ne Ne Ne

koncept/choreografia/wykonanie:

Hygin Delimat

Wielka płyta, panelak, plattenbau to bardzo luźne interpretacje idealistycznych założeń Le Corbusiera. Dziś tysiące ludzi zgromadzonych na ciasnej
przestrzeni egzystuje obok siebie, pozostając wyłącznie w anonimowych relacjach. Bloki to brak komunikacji, brak perspektyw, nuda i alkohol, ale także street art i silna motywacja do działania u niektórych. Spektakl For living in
jest ekspresyjną forma transmitującą wszystkie te uczucia i doświadczenia.

idea/koncept/reżyseria/choreografia:

Sławek Bendrat oraz Dominik Krawiecki

wykonawcy:

Marek Wieczorek, Tomasz Pomersbach, Giuliano Guerrini, Sławek Bendrat, Dominik Krawiecki

produkcja:

Dampfzentrale Bern, Kanton Bern, Stadt Bern, Burgergemeide Bern

To swoisty freak show, którego inspracją stało się ´Brzydkie kaczątko` Hansa-Christiana Andersena i balet Jezioro łabędzie Piotra Czajkowskiego oraz stworzony w zupełnie innej stylistyce film Urlicha Seidla Hundstage. Z jednej strony pojawia się tu pragnienie bycia wyjątkowym, akceptowanym i kochanym za to, kim się jest, z drugiej – potrzeba dostosowania się i integracji. Te dwa skrajne dążenia stają się tematem poszukiwań przez twórców spektaklu. Freaks ukazuje, że za każdą słabością kryją się marzenia, fantazje i pragnienie piękniejszego życia.

więcej o Pink Mama Theatre

reżyseria działań/wykonanie:

Irena Lipińska

koncept:

Irena Lipińska, Magdalena Zamorska

multimedia:

Paweł Janicki

dramaturgia:

Magdalena Zamorska

reżyseria światła:

Wojciech Maniewski

dźwięk:

Dominik Wojtas

muzyka:

We Draw A

oprawa graficzna:

Paweł Pych

Spektakl zrealizowany w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Narracja dotycząca praktyk w teatrze Jerzego Grotowskiego domaga się dekonstrukcji. Niektóre tematy były (nie)świadomie ignorowane w dyskursie krytycznym i praktyce artystycznej kontynuatorów. Czy relacja mistrza i ucznia, Grotowskiego i Cieślaka była oparta na zależności i uzależnieniu, na projekcjach i przeniesieniu…? Gdy umysł przestaje być prowadzony przez ciało, potrzebuje protezy. A ta może się zbuntować.
!GROT! jest performansem tanecznym, w którym performer pozostaje tu w dialogu z technologią.

strona internetowa !GROT!

idea/reżyseria:

Wojtek Kaproń

dramaturgia:

Grzegorz Kondrasiuk

słowo:

Mateusz Nowak

wykonanie:

Beata Mysiak, Wojciech Kaproń, Wojciech Łaba, Paweł Grala

udźwiękowienie:

Maciej Połynko

kostiumy:

Jola Szala

wizualizacje:

Piotr Lu Lużyński/Jolanta Gmur

światła:

Grzegorz Polak

Trawestacja wątków z „Dziennika” Anne Frank, dokonana środkami tanecznymi, teatralnymi i wizualnymi. Próba odpowiedzi na pytanie – jak pozostać „człowiekiem-samym-w-sobie”?
Ponieważ nie ma dziś jednej pamięci o Zagładzie, nie istnieje również jeden język mówienia na jej temat. Za każdym razem musimy ten język tworzyć, wypróbowując raz po raz jego możliwości, odrzucając to co niepotrzebne. Bo w historii, którą odziedziczyliśmy po Anne Frank nic się nie zgadza, rządzi się ona swoją pokrętną logiką, stawia pytania, mnoży paradoksy.

więcej o spektaklu Hello Kitty

choreografia:

Paweł Malicki

wykonanie:

Artur Bieńkowski, Zbigniew Kocięba, Katarzyna Kulmińska, Kornelia Lech, Paweł Malicki, Josefine Patzelt, Adrian Radwański, (Daniel Navarro Lorenzo – obsada premierowa)

aranżacja muzyki:

Bartosz Dziadosz

scenografia/kostiumy:

Adriana Cygankiewicz

reżyseria światła:

Ewa Garniec

Inny jest tym, czym nie jest i czym musi uzupełnić swój brak.
Inny jest podobny do mnie, jest Innym Ja.
Inność Innego wydobywa na jaw moją własną inność. Inność jest wzajemna. Inność zaskakuje.
Inny, którego napotykam, znajduje się w ruchu, co sprawia, że i we mnie budzi się świadomość
możliwości ruchu.
Muszę się „otworzyć” na samą inność Innego, „znosząc” własną inność.
Inny wymaga, aby stać się jego pokarmem, jego częścią składową, nim. Inny zadaje ból. Inny
zbliża się, aby się „karmić mną”. Co mam począć? Odsunąć się czy poddać?

Inny, ks. Józef Tischner

koncepcja:

Małgorzata Haduch, we współpracy z Marią Mavridou

wykonawcy:

Małgorzata Haduch, Maria Mavridou

muzyka:

Arvind Ganga (gitara), Onno Govaert (perkusja)

konsultacja oświetlenia:

Sebastian Molski, Emese Csornai

producent:

Unfinished Company

Help Me To Crash to autorski projekt Małgorzaty Haduch, który powstał we współpracy z holenderskim gitarzystą Arvindem Gangą oraz tancerką Marią Mavridou. W 2014 dołącza do nich perkusista Onno Govaert, otwierając w ten sposób dalszy etap pracy nad nowym kwartetem. Help Me To Crash to performans oparty na określonej strukturze choreograficznej i muzycznej. Wykonawców interesuje zagadnienie autonomii we wspólnej kompozycji, budowanie nowych związków i zależności pomiędzy dźwiękiem a ruchem. Za każdym razem od nowa definiują role, które wyznaczają ich wzajemne relacje.

Więcej o spektaklu Help Me To Crash

choreografia/reżyseria/scenografia/reżyseria świateł:

Anna Piotrowska

wykonanie:

Izabela Cześniewicz, Agnieszka Dziewa, Maria Grzegorowska, Agnieszka Kulińska, Monika Rostecka

muzyka:

Michał Mackiewicz

kostiumy:

Adam Królikowski/Anna Piotrowska

produkcja:

Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego

Spektakl powstał z inspiracji Historią brzydoty Umberto Eco. Aktorki oddają ciała we władanie Any – bogini anoreksji. Personifikując anoreksję, choreografka zastanawia się, kim ona jest, co myśli i co czuje. Dlatego aktorki przechodzą swoistą transsubstancjację – przeistaczają ideę Any w swoje ciało. W przedstawieniu wykorzystano środki wyrazu pantomimy i tańca współczesnego.

strona internetowa: Wrocławski Teatr Pantomimy

reżyseria/choreografia:

Simone Sandron

asystentka choreografa:

Elvira Zuñiga

wykonawcy:

Anna Żak, Beata Mysiak, Wojciech Kaproń, Ryszard Kalinowski

reżyser świateł:

Grzegorz Polak

dźwięk/video:

Dariusz Kociński

producent:

Centrum Kultury w Lublinie

Nowy początek, nowe nadzieje, nowe perspektywy. Gdy zaczyna się coś nowego, umysł natychmiast tworzy niezwykłe obrazy złożone z ukrywanych dotąd nadziei. Wspomnienia, przeszłe zdarzenia odchodzą w niepamięć i liczy się tylko to, co przed nami. Jedynie dzieciństwo jakoś mocniej przebija się do świadomości, wszystko inne traci już na znaczeniu. Strzępy wspomnień, zranienia, chwile radości, powidoki osób i miejsc majaczą w głowie. Ale na horyzoncie nowe już kusi, ekscytuje, pociąga. A przecież za chwilę to także stanie się przeszłością.

strona internetowa Lubelskiego Teatru Tańca

choreografia i taniec:

Anna Nowicka

dramaturgia:

Ivona Šijaković

muzyka:

Pamela Mendez

kostiumy:

Tanja Padan

światła:

Joanna Leśnierowska

produkcja:

Art Stations Foundation

koprodukcja:

Instytut Polski, Berlin

przy wsparciu:

Jardin d’Europe / WASP Studios, Bukareszt; Stowarzyszenie „Tratwa” - CEiIK, Olsztyn

W swoim solo artystka dąży do zbudowania ruchomego (poruszającego się i poruszającego) autoportretu jednocześnie wymykającego się uchwyceniu. W swym nieustannym stawaniu się i rozpadaniu odsłania rozdarcie, przez które przedostają się na powierzchnią różnorodne, określające nas fragmenty: indywidualne i zbiorowe wspomnienia, przekonania, oczekiwania, kłamstwa, marzenia, obietnice, klisze i doświadczenia z drugiej ręki, kształtujące ciało jako pole walki, wypychające je ze strefy komfortu w stronę ciągłej zmiany.

Gdy myśli się o problemie związków, władzy, religii i pracy do głowy przychodzi postać Leni Riefenstahl. W projekcie I WANNA BE SOMEONE GREAT potraktowana ona zostaje jako symbol charakterystycznego dla kultury europejskiej dążenie do zapanowania nad obecną rzeczywistością. Obecnie kompleks praca/władza/religia ma inny kształt niż w czasach Leni, ale wciąż nas kształtuje i ten wpływ jest tematem spektaklu. Przedstawienie stawia intrygujące pytanie: gdyby Riefenstahl żyła dziś, dla jakich potęg by pracowała i jaki rodzaj obrazów tworzyłaby?

choreografia:

Dominika Knapik

dramaturgia:

Wojtek Klimczyk

występują:

Helena Ganjalyan, Dominika Knapik, Dorota Wacek

muzyka:

David Chazam

światło:

Alice Dussart

video:

Valery Faidherbe

strona internetowa Harakiri Farmers

choreografia/wykonanie:

Barbara Bujakowska

"Zamykam się w swoim ciasnym pokoju wyobraźni i w nim, tylko w nim urządzam świat jak w dzieciństwie. Wierzę mocno, że w tym pokoju dzieciństwa mieści się PRAWDA". (Tadeusz Kantor)

koncepcja/choreografia:

Ewelina Drzał-Fiałkiewicz

taniec:

Ewelina Drzał-Fiałkiewicz

muzyka:

Zoviet France, Daxa Braxa, Coma

Ile twarzy ma człowiek? Ile osobowości kryje jego świadomość, a ile pozostaje przed nim ukrytych? Jak interakcja z innymi ludźmi/przedmiotami/miejscami wpływa na nasze zachowanie? Kiedy jesteśmy szczerzy (wobec siebie) i czy kiedykolwiek znaleźliśmy w sobie ten stan? Czy kobieta w każdej interakcji pozostawia cząstkę siebie, czy tworzy się na nowo?

pomysł/ruch:

Janusz Orlik/Joanna Leśnierowska

wykonanie:

Janusz Orlik

dramaturgia/reżyseria światła:

Joanna Leśnierowska

remix dźwięku:

Janusz Orlik

scenografia:

Marta Wyszyńska

realizacja techniczna:

Łukasz Kędzierski

oprawa wizualna:

Michał Łuczak

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

Twórcy przestawienia poszukują fizycznej i wizualnej reprezentacji dla emocjonalnych stanów wyalienowania z otaczającej nas rzeczywistości. Umieszczając bohatera w jednocześnie realnej i metaforycznej przestrzeni sceny gęstej od mikrogestów, cieni i głosów, zderza ze sobą świat zewnętrzny i wewnętrzny, przynosząc widzom wgląd w niejednoznaczne stany emocjonalne. Zostają one przełożone na intensywny język ruchu i obrazu, wciągając publiczność w pełną napięcia podróż labiryntem ludzkiego ciała – dzień po dniu zderzającego się z kakofonią otaczających go bodźców.

choreograf:

Irad Mazliah

wykonanie:

Teatr Tańca AKRO: Joanna Miś-Fudali, Magdalena Bujalska, Kamila Jezierska, Małgorzata Pośpiech, Marta Pańka, Radosław Kubiak

Gdy czas na zmianę,
o koniach śnię,
tuż przy wejściu do jaskini i zapominam,
który to ja, ten rwący się w podróż,
czy ten przykuty w jaskini,
gapiąc się w ciemnościach na taniec cieni
Pieśń dla konia we mnie w czasie zmian wymagających poświęceń

reżyseria/video/design:

Ludomir Franczak

wykonanie:

Justyna Jasłowska

muzyka/dźwięk:

Marcin Dymiter (Emiter)

Spektakl jest odwołaniem się do sposobu tańca Josephine Baker. Pierwotnego, dzikiego, wyrosłego w oporze do rzeczywistości, a jednocześnie wypływającego z głębi ciała. Jest też sposobem na przedstawienie historii oporu w rytmie i tańcu. Od transów sufickich, przez czeczeńską Legzinkę, po rytuały haitańskiego voodoo, sambę paulista, czy kurdyjskie tańce oporu. Ten cykl ruchu i muzyki płynący z wewnętrznej potrzeby, uciekający przed konwencjami, ostatecznie zamienia się w konwencję.

choreografia/taniec:

Bożena Eltermann

muzyka/flet:

Manfred Maier

producent:

Bożena Eltermann

Koncert Opus 11 to pierwsza część dyptyku tanecznego pod wspólnym tytułem Koncerty. Użycie terminologii odnoszącej się do utworów muzycznych ma na celu ukazanie zarówno analogii, jak i autonomii tańca w stosunku do muzyki. W przedstawieniu wykorzystanych zostaje pięć utworów muzycznych (kompozytorzy: Kazuo Fukushima, Claude Debussy, Louis Moyse, Johann Sebastian Bach, Filip Emanuel Bach), m.in. w wykonaniu niemieckiego flecisty, Manfreda Maiera. Kompozycja ruchowa i taniec Bożeny Eltermann do każdego z nich prezentuje odrębną myśl choreograficzną.

choreografia:

Kaya Kołodziejczyk

dramaturgia:

Rafał Urbacki

wykonanie:

Ilona Gumowska, Agnieszka Doberska, Tomasz Foltyn, Aniela Kokosza, Biały, Barbara Bujakowska, Sonia Egner

muzyka/piosenki:

BiFF (Brachaczek & Fochmann)

scenografia/wideo:

Margaret Krawecka, Aleksander Joachimiak

reżyseria światła:

Paweł Murlik

produkcja:

Fundacja Moma Film, Teatr ROZBARK

Spektakl powstały z inspiracji książką Nowe legendy miejskie. Śląsk, stworzoną przez uczniów śląskich szkół podstawowych. W tanecznej adaptacji na scenie ląduje spodek, pojawiają się kosmici, straszą duchy w swych licznych wcieleniach. Taniec, muzyka, barwne kostiumy, scenografia i multimedia budują świat dziecięcej wyobraźni. Zasłyszane historie, przytaczane anegdoty, pogłoski osiedlowe – wszystko to mogło się zdarzyć naprawdę… ale czy się zdarzyło?

wykonanie:

Patryk Lichota, Beata Mysiak

Performans, w którym kompozycja świetlna tworzy na ciele tancerki egzoszkielet. Światło jest w czasie rzeczywistym bezprzewodowo „przesyłane” do kostiumu tancerki i sprzężone z projektowanym w przestrzeni dźwiękiem, dzięki czemu powstaje rodzaj wirtualnej mapy ciała. Poprzez ruch zaburzona zostaje ciągłość obecności oraz percepcja wzrokowa, co tworzy nieustanne powidoki zdefragmentowanego świetlnie ciała.

koncept, choreografia, wykonanie:

Liwia Bargieł, Anita Dębowska

współpraca artystyczna:

Martin Sonderkamp

muzyka:

Anita Dębowska

kostiumy i scenografia:

Martyna Kander

na podstawie:

Mad girl’s love song Sylvia Plath

Spektakl jest inspirowany postacią Sylvii Plath, ujawnia spektrum emocjonalnych wahań podmiotu lirycznego, jest intymnym pożegnaniem ze światem doczesnym, epitafium opisującym kolejne stadia rozwoju Sylvii, a tym samym jej choroby. Nie jest jednak utworem funeralnym. W Love Song przywołany zostaje żywy, wibrujący duch, tragiczna wrażliwość Sylvii Plath.

Artystka o spektaklu: „Coraz bardziej interesuje mnie sam człowiek, artysta – coraz mniej jego praca. Bel jest dla mnie niekomfortowy, podniecający, kontrolowanie nieobliczalny, prawie każda jego praca wywołuje u mnie tę samą reakcję „You… bastard”, zastawia sidła w miejscach, w których wydaje się, że nic już nie można upolować... Chcę pofantazjować z kimś, o kimś, kto mnie tyle lat trzyma w napięciu”.

koncepcja/wykonanie:

Edyta Kozak

wideo/ dźwięk:

Wojtek Kaniewski

światło:

Sebastian Kukliński

koncept/choreografia:

Rafał Dziemidok

wykonanie:

Rafał Dziemodok, Ewa Garniec

światło/przestrzeń:

Ewa Garniec

muzyka:

Bach Bleach by Raphael Rogiński

kostiumy:

Petra Korink

producent:

Stowarzyszenie Koncentrat, Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk, Mica/Moca, La Briqueterie

Tytuł przedstawienia wyraża ideę użycia tańca jako narzędzia do opowiadania konkretnych historii o ludzkim życiu. Projekt poszukuje wspólnego miejsca dla zachowania abstrakcyjnego aspektu języka ruchu i dla narracji pochodzących z ciał/postaci stworzonych przez wykonawców. Te postaci to opowiadacze, mistrzowie ceremonii, komedianci, klauny, (lub ich kombinacje), kulturowo wyposażeni zarówno w kompetencje do bawienia, jak i moralizowania widowni, głównie poprzez sublimację własnych, osobistych doświadczeń obecnych w ich fizyczności.

strona internetowa: Grupa Artystyczna Koncentrat

choreografia/wykonanie:

Anita Wach

Zmęczenie reżimem własnej dezorientacji wydaje się sięgać zenitu. Być w sytuacji i coś robić, czy nie być i nic nie robić? A może nie być i robić? Bo nie robić i nie być wydaje się zbyt radykalne. To może być, ale nie robić? Nic. Bunt. Zupełnie siebie zbojkotować. Strajkować! Przestać się ruszać. Wyciszam się, robię striptease i oddaję swój głos tym, którym wierzę, których popieram, podziwiam i szanuję. Tym, którzy mnie zadziwiają, inspirują, oburzają, denerwują, intrygują, zastanawiają. Są wielcy. Niedoścignieni. Są też straszni. Artyści. Oddaję im głos i ciało.

choreografia:

Andrzej Adamczak

wykonanie:

Andrzej Adamczak, Katarzyna Rzetelska

muzyka:

The Knife, Yazoo, Amon Tobin, Ellen Allien

kostiumy:

Mariusz Szmytkowski

światło:

Mariusz Porada

Czy możemy istnieć bez naszego „Ego”? Jak bardzo pomaga nam ono utrzymać wrażenie trwałości i integralności własnej tożsamości? Jak silnie jesteśmy z „ego” związani, czy potrafimy je modyfikować i z nim współpracować ?

koncepcja/reżyseria/praca z procesem/światło:

Sławomir Krawczyński

choreografia:

Anna Godowska, Tomasz Wygoda

muzyka:

„Święto Wiosny” Igora Strawińskiego, w wykonaniu New York Philharmonic, dyrygent Leonard Bernstein, 1958

koncepcja kostiumów:

Sławomir Krawczyński, Tomasz Wygoda, Anna Godowska

konsultacje merytoryczne:

Jadwiga Majewska

realizacja techniczna:

Łukasz Kędzierski

producent:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

Nowa inscenizacja wielkiego baletu Igora Strawińskiego – solo-performans, będący podróżą przez odmienne stany świadomości Wacława Niżyńskiego, legendarnego tancerza i choreografa. „Dziennik” Niżyńskiego i jego twórczość stały dla autorów spektaklu księgą snów, śnionych na jawie i gorączkowo zapisywanych. Podczas ich analizy odkrywali pewien wewnętrzny świat, który nieustannie balansuje pomiędzy ekstazą a nicością. Dramaturgia tego świata znalazła zdumiewający odpowiednik w Święcie wiosny Strawińskiego.

koncept/reżyseria:

Katarzyna Pastuszak

choreografia:

Katarzyna Pastuszak, Dorota Androsz (aktorka Teatru Wybrzeże)

konsultacje:

Dorota Androsz, Aleksandra Śliwińska, Anna Kalwajtys

wykonanie:

Louise Fontain, Dorota Androsz, Barbara Szamotulska, Magdalena Jędra, Katarzyna Pastuszak, Anna Kalwajtys, Aleksandra Śliwińska, Nel Melon, Joanna Duda, Agnieszka Kamińska

teksty:

Barbara Szamotulska, Louise Fontain, Katarzyna Pastuszak, Dorota Androsz

video:

Katarzyna Pastuszak, Louise Fontain, Anna Kalwajtys (montaż)

muzyka:

Joanna Duda

Projekt performatywny o kobietach i ich wewnętrznej oraz zewnętrznej emigracji. Osią projektu są historie kobiet, które jak nomadowie, przeżyły większość swojego życia w ruchu i swoistym odosobnieniu, bez stałego miejsca zamieszkania, bez poczucia zakorzenienia. Odkrywając przed światem trudną prawdę o sobie, kobiety te odzyskują swoją godność i rodzą się na nowo. Celem projektu jest podjęcie dyskusji na temat wygnania oraz zwrócenie uwagi na niezwykłe bogactwo kryjące się w tym, co potocznie określa się mianem „inności” i co często ulega stygmatyzacji. NOMADKA mówi o powrocie do siebie i do świata. Na poziomie teoretycznym, projekt odnosi się również do koncepcji płynności ludzkiej tożsamości sformułowanej przez Rosi Braidotti (koncepcja “nomadycznego podmiotu”).

strona internetowa: Teatr Amareya

choreografia:

Urszula Bernat-Jałocha

wykonanie:

Artur Bieńkowski, Adriana Cygankiewicz, Zbigniew Kocięba, Marcin Motyl, Josefine Patzelt

muzyka:

Michel Legrand, Ben Frost, Andy Stott, Alva Noto & Ryuichi Sakamoto, Biosphere

aranżacja muzyczna:

Zuzanna Majewska

kostiumy:

Adriana Cygankiewicz

reżyseria światła:

Mariusz Porada

współpraca:

Ewa Bernat

Obecnie w kulturze zachodu często używany jest termin „gender”, będący określeniem płci kulturowej lub społecznej. Za pomocą tego pojęcia opisuje się także tworzony w sposób performatywny zespół cech, zachowań, ról i stereotypów płciowych przypisywanych kobietom i mężczyznom. W spektaklu czerpiącym inspiracje z tych rozważań człowiek pokazany jest jako bezosobowy, androgyniczny materiał złożony z ciała i jego nieograniczonych możliwości.

wykonawcy:

Alma Toaspern, Kinga Jaczewska

produkcja:

P.A.R.T.S

Przedstawienie czerpie inspiracje z formy teatru klasycznego i opery, tworząc swoją własną logikę przeplatania tańca, tekstu i muzyki, frywolnie grając z różnymi gatunkami spektakli teatralnych, wykładów, choreografii tanecznych i performansu. Składa się z trzech odrębnych częściach o różniącej się od siebie estetyce i charakterze. Poprzez odrzucenie jakiejkolwiek logiki czy ustalonego języka, ignorując spójność słów i odzwierciedlając różnicę między nimi a odpowiadającymi im działaniami, próbuje stworzyć swój własny sposób komunikacji.

choreografia:

Maciej Prusak

wykonanie:

Maciej Prusak, Piotr Łukaszczyk

dramaturgia:

Tomasz Cymerman

muzyka:

Patrycja Hefczyńska

Dwóch mężczyzn w garniturach stoi na scenie, trzymając wieniec. Właśnie wrócili z pogrzebu własnego ojca. Tancerz i choreograf – Maćko Prusak, aktor i reżyser – Piotr Łukaszczyk, do akompaniamentu dźwięków komponowanych przez Patrycje Hefczyńską i pod czujnym okiem dramaturga Tomasza Cymermana, przyglądają się swoim ojcom, ojcom ich ojców i sobie jako przyszłym ojcom. Spektakl oparty na słowie, ruchu i muzyce porusza problematykę męskości oraz  braku podstawowych wzorców i autorytetów.

choreografia/wykonanie:

Korina Kordova

opieka artystyczna:

Bush Hartshorn

muzyka:

Dominik Strycharski

kostiumy/scenografia:

Sylwester Krupiński

realizacja techniczna:

Łukasz Kędzierski

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

Co to było? Meteoryt? A może wizyta z innego wymiaru?
Cokolwiek to było pojawiło się na naszym terenie.
Zranieni tym spotkaniem, żałowaliśmy, że nie potrafiliśmy zniknąć na życzenie.
Katastrofa zaczęła się gwałtownym runięciem w głębi i rozprzestrzeniła się na obszary zewnętrzne.
Aby uformować GIGANTA. SUPERGIGANTA.
Na Ósmej alei. Zaraz za wijącymi się krągłościami.
Wysłaliśmy odsiecz. Nikt nie powrócił. Stopniowo, uchodzi powietrze.
Pustka nie ustępuje. Musimy ją przetrwać.
Będziemy nią manipulować: przekształcimy to zaburzenie czasu w drganie, dezorientacje.
Biegnijmy, tak szybko jak możemy, aby pozostać w tym samym miejscu.

wykonanie:

Marta Zawadzka, Adam Bartoszewicz, Tomasz Graczyk

muzyka/scenografia:

Adrian Jakuć - Łukaszewicz

produkcja:

DanceOFFnia Studio Działań Kreatywnych

Spojrzenie na ciało w sytuacji niezwyczajnej: laboratoryjne obserwowania reakcji ciała na rzeczywistość, na sposób zachowania w relacji wobec innego, przestrzeni, czasu i samego siebie. Jestem ciałemczy mam ciało? – w tle podczas procesu choreograficznego pobrzmiewało pytanie znanego fenomenologa. Trójka postaci bada zakres możliwości swojego ciała oraz odnoszące się do niego własne emocje.

reżyseria/choreografia/scenografia/teksty:

Maciej Cierzniak

wykonanie:

Barbara Ducka, Małgorzata Mazurkiewicz-Molak, Maciej Cierzniak, Sebastian Chwastecki, Karol Zdańkowski

wizualizacje:

Marek Chudziński

światła:

Wojciech Nycz

dźwięk:

Mirosław Wołoszyn

produkcja:

Teatr Rozrywki w Chorzowie

Projekt ukazuje występujące w człowieku zaburzenia osobowości i związane z nimi różnice w myśleniu, odczuwaniu i zachowaniu, charakteryzujące indywidualny styl życia i sposób adaptacji jednostki. Poszczególne zaburzenia osobowości wpływają na wykonywany przez tancerzy ruch i taniec. To przedstawiona za pomocą ruchu i słowa opowieść o tym, jak przeciętna jednostka spostrzega, myśli, czuje i wchodzi w związki międzyludzkie.

choreografia:

Nadar Rosano

wykonanie:

Magdalena Radłowska, Szymon Osiński, Bartosz Figurski

Założeniem spektaklu jest kreowanie ruchu pierwotnego i bezkształtnego, pozbawionego czystej i uporządkowanej formy, przez co może się wydawać się mniej piękny, oczywisty i wydajny. Artyści zastanawiają się, czy ograniczenie jako potrzeba restrykcyjnej i represyjnej siły jest źródłem cierpienia, czy też możemy wykorzystać jednostkowe ograniczenia jako siłę kreatywną, określającą nasze znaczenie? Przedstawienie skupia się na emocjonalnych reakcjach pochodzących z tych ograniczeń.

choreografia:

Robert Glumbek

wykonanie:

Zespół Baletowy Opery na Zamku w Szczecinie: Żaneta Bagińska, Klaudia Batista, Karolina Cichy-Szromnik, Vladyslav Golovchuk, Jakub Gut, Christina Janusz, Maciej Jaskólski, Daryna Kołodziejczyk, Patryk Kowalski, Vasyl Kropyvnyi, Monika Marszałek, Stephanie Nabet, Kseniia Naumets-Snarska, Piotr Nowak, Olga Tatarcew, Paweł Wdówka, Maksim Yasinski, Aleksandra Zdebska

muzyka:

Witold Lutosławski

scenografia:

Katarzyna Meronk

kostiumy:

Tijana Jovanović

reżyseria świateł:

Dawid Karolak

producent:

Opera na Zamku w Szczecinie

Od choreografa: „Wyjechałem z Polski ponad dwadzieścia lat temu. Pamiętam siebie z czasów, kiedy byłem w wieku tancerzy, z którymi dziś pracuję, pamiętam zarówno lęki i obawy, jakie mi towarzyszyły, jaki i marzenia oraz nadzieje. Pracując nad spektaklem Pewnego razu – teraz chciałem poznać obawy i nadzieje młodych ludzi dziś, odkryć, jak zmienił się krajobraz emocjonalny, który noszą w sobie".

spot filmowy Pewnego razu - teraz

reżyseria/choreografia:

Agata Maszkiewicz

wykonanie:

Agnieszka Dmochowska-Sławiec, Karen Lambeak Christensen

światło/dźwięk:

Vincent Tirmarche

produkcja:

Stowarzyszenie AUTOMOBILE/Agata Maszkiewicz

W POJEDYNKU dwie performerki staną naprzeciw siebie, aby zainscenizować szereg konfrontacji. Rzucą wyzwanie sobie, ale także publiczności, grając stereotypowymi wizerunkami walczącej kobiety. Będą prowokować, śmiało szukając niuansów, poprzez które różnica zdań staje się pojedynkiem, grą, tańcem.

reżyseria/choreografia/scenografia:

Eryk Makohon

muzyka:

Marcin Żminkowski

wykonanie:

Krakowski Teatr Tańca w składzie: Anna Chmiel-Kowalska, Monika Godek, Barbara Kopała, Bartek Kwapień, Paweł Łyskawa, Agata Syrek, Monika Świeca, Katarzyna Węglowska-Król, Marta Wołowiec, Katarzyna Żminkowska

wykonawca scenografii:

Pracownia Ślusarska Roberta Calikowskiego

producent:

Nowohuckie Centrum Kultury, Stowarzyszenie Krakowski Teatr Tańca

Według Deborah Anapol należy pozwolić, by to miłość nadawała kształt relacji, zamiast wciskać ją w kształt, jaki nasz umysł uznał za właściwy. Monogamia na całe życie wydaje się obecnie raczej mitem niż faktem. Rodzina nuklearna, podstawowa jednostka wielu społeczeństw, należy zaś do zagrożonych gatunków. Bardziej niż kiedykolwiek konieczne jest zatem, żebyśmy porzucili wyuczone przekonania na temat miłości, seksu, intymności i zaangażowania na rzecz gotowości, by odkrywać i przyjmować wszelkie rozwiązania, które będą się sprawdzały...

choreografia:

Viktor Davydiuk

muzyka:

Ivan Armsgeymer

asystent choreografa:

Gento Yoshimoto

wykonawcy:

Viktor Davydiuk, Ryunosuke Ishikawa, Maria Kielan, Marika Kucza, Gento Yoshimoto, Ichigo Oguro, Andrzej Płatek, Karolina Sierant, Mateusz Sierant, Taras Szczerban

Jednoaktowy balet komiczny, który powstał w wyniku inspiracji baletem Mariusa Petipy z 1896 roku, o tym samym tytule. Viktor Davydiuk zmienił jednak libretto, tworząc własną wersję baletu. Spektakl zrealizowany w technice tańca klasycznego. Jego twórcy w pełnej humoru choreografii opowiadają o miłosnych perypetiach bohaterów.

choreografia:

Izabela Chlewińska

wykonanie

Izabela Chlewińska, Włodek Pawlik

muzyka

Jacek Grudzień

fortepian

Włodek Pawlik

oprawa wizualna:

Tomasz Bergmann

Preparation for Change to utwór choreograficzno-kompozytorski na fortepian, tancerza i taśmę. Jacek Grudzień oraz Izabela Chlewińska postanowili wspólnie stworzyć autonomiczne dzieło znajdujące się na pograniczu dwóch sztuk: współczesnej kompozycji muzycznej oraz nowej choreografii. Ten swoisty eksperyment i artystyczne wyzwanie spaja znany z wszechstronności artystycznej improwizujący pianista Włodek Pawlik oraz artysta wizualny Tomasz Bergmann.

choreografia/reżyseria:

Kamil Wawrzuta

wykonanie:

Natalia Dinges, Paulina Jóźwicka, Jan Lorys/Oskar Malinowski, Krystian Łysoń/Patryk Dursi, Paweł Zaufal

muzyka:

Amon Tobin, Origamibiro, Aphex Twin, Balam Acab, Nine Inch Nails, Nils Frahm, Slow Dancin Society

scenografia:

Anna Wojtecka

Profanum jest studium ludzkiej psychiki w sytuacji kryzysu i samotności, choć przypomina bardziej plac zabaw z naszych dziecięcych wspomnień, w którym teraz bawimy się w okrucieństwo, a beztroskie gry przybierają seksualny kształt. Jednak przemoc staje się dziwnie nie-wiarygodna. Na naszym podwórku szaleństwo dotyka każdego z nas. Gdzieś echem powracają dziecięce marzenia i tęsknota za transcendencją. Rezultat zależy od indywidualnych decyzji.

reżyseria:

Mikołaj Mikołajczyk

wykonanie:

Mikołaj Mikołajczyk, Iwona Pasińska, Adam Ferency oraz członkowie Zespołu Śpiewaczego „Wrzos” z Zakrzewa: Edmund Bindek, Urszula Chałubek, Jan Cieślik, Irena Czermak, Alicja Dąbek, Bogdan Dąbrowski, Danka Okońska, Janusz Okoński, Eugenia Płaczek, Łucja Podlewska, Jerzy Podlewski, Józefa Polak, Maria Trokowska, Jan Wojciechowski, Danuta Zdrenka

dramaturgia:

Małgorzata Dziewulska

muzyka:

Zbigniew Kozub

scenografia/video:

Mirek Kaczmarek

kuratorka programu Wielkopolska: Rewolucje:

Agata Siwiak

Projekt. Noce i dnie jest kolejną odsłoną współpracy Mikołaja Mikołajczyka z Zespołem Śpiewaczym „Wrzos” z Zakrzewa w ramach programu Wielkopolska: Rewolucje. Tym razem seniorzy zmierzyli się nie tylko z zadaniami teatru ruchu, ale także z własną opowieścią o życiu. Inspiracji dla siebie szukali w powieści Marii Dąbrowskiej Noce i dnie, stawiającej pytania o podsumowanie życia, jego spełnienie i niespełnienie. W niecodziennym gatunku scenicznym, który można nazwać teatrem uczestnictwa, powstał wspólny język.

choreografia/wykonanie:

Mikołaj Mikołajczyk

współpraca dramaturgiczna:

Małgorzata Dziewulska

muzyka:

Zbigniew Kozub

wideoinstalacja:

Mirek Kaczmarek, Komuna/Warszawa

produkcja:

Komuna//Warszawa

Spektakl powstał w ramach cyklu RE//MIX komuny//warszawa. W zamierzeniu ma być formą podążenia za Mistrzem, a także odwołaniem się do własnych przeżyć i wspomnień. Intymna opowieść o sobie samym rozpoczyna się od zwrócenia się do początków scenicznej drogi i emocji związanych ze spotkaniem z Tomaszewskim, by w końcu skupić się na własnym języku ruchowym, a przez to zbliżyć do widza, wciągając go w sceniczne działania.

współtwórca ruchu scenicznego/reżyser/autor koncepcji przedstawienia:

Marcin Herich

wykonanie:

Monika Wachowicz

produkcja:

Teatr A Part (Stowarzyszenie Teatralne A Part)

Wizualno-ruchowy projekt teatralny Moniki Wachowicz według pomysłu Marcina Hericha, inspirowany twórczością i filozofią egzystencji francuskiego pisarza Michela Houellebecqa. W warstwie estetycznej nawiązuje do koncepcji teatru postdramatycznego.

strona internetowa Teatr A PART

koncept/wykonanie:

Anna Steller

muzyka live:

Adam Witkowski

video:

Maciek Salamon

W swoim performansie artystka odnosi się do wydarzeń ze swojej przeszłości, a także do stanów z teraźniejszości, próbując zmierzyć się z nimi z innej perspektywy, balansować na skraju tego co prawdziwe i udawane, być w transie i jednocześnie pozostać sobą. Inspiracją pracy jest koncepcja „przemieszczenia” według definicji antropologa kultury Richarda Schechnera: jako proces, podczas którego jest się „poruszonym” lub „tkniętym" przez jakieś przeżycie, a potem porzuconym w okolicach tego samego miejsca, w którym się zaczęło.

koncepcja, reżyseria, choreografia:

Anna Piotrowska

kreacja i wykonanie:

Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska

muzyka i światło:

Michał Mackiewicz

szept:

Łukasz Pawłowski

tekst:

Anna Piotrowska, Łukasz Pawłowski

produkcja:

Anna Piotrowska, Fundacja Rozwoju Tańca

W swoim drugim duecie z Joanną Chitruszko, Piotrowska przygląda się doktrynie hedonizmu, głoszonej przez greckiego filozofa Arystypa z Cyreny, czyli odkrywaniem przestrzeni pomiędzy przyjemnością a przykrością. Przyjemność i przykrość to swoiste stany, które są rodzajem ruchu dokonującego się w człowieku, świadczą więc o jego aktywności. Człowiek porusza się nieustannie pomiędzy przyjemnością a przykrością. Praca jest badaniem tych dwóch stanów, a wręcz tego, co się między nimi może wydarzyć.

idea/koncept/reżyseria/choreografia:

Sławek Bendrat oraz Dominik Krawiecki

wykonawcy:

Marek Wieczorek, Martin Knoll, Giuliano Guerrini, Sławek Bendrat, Dominik Krawiecki,Tomek Pomersbach

producent:

Pink Mama Theatre Sławek Bendrat

Okręt głupców płynie do Ameryki. Na jego pokładzie wśród wielu podróżnych, wybitny filozof Immanuel Kant, podróżujący razem z Psittacus Erithacus oraz Tadziem, chłopcem do towarzystwa. Psittacus Erithacus (papuga szara) jest powiernikiem Kanta i tym samym jego alter ego. Wszystkie jego teorie, myśli, ale również lęki i fobie znajdują się we wnętrzu głowy Psittacusa. Symbolika sztuki odsyła świat pokantowski ku archaicznym złogom wyobraźni zbiorowej, ku okulistycznym rytuałom. Spektakl zrealizowany jest w konwencji teatru tańca.

więcej o Pink Mama Theatre

koncept/reżyseria/choreografia:

Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk

współpraca choreograficzna i taniec:

Magda Wójcik, Barbara Pędzich, Dorota Zielińska, Joanna Nadrowska, Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk

muzyka:

Mariusz Noskowiak

kostiumy:

Agnieszka Puławska

reżyseria oświetlenia:

Artur Aponowicz

scenografia:

Artur Gołdys i Piotr Czajkowski według projektu Jacka Krawczyka

Dwuczęściowe przedstawienie opowiada o drodze do zrozumienia i pogodzenia się z samym sobą i ze światem, którą musi przejść każdy człowiek i każdy artysta. Pierwsza część jest mroczna i dynamiczna, inspirowana twórczością Franza Kafki, druga, pozornie swobodniejsza – pracami Henri Toulouse-Lautreca. Pierwszy z artystów snuł literackie rozważania nad determinacją jednostki przez społeczeństwo i niemożnością znalezienia pełni człowieczeństwa, drugi zatrzymując w malarskim kadrze ludzi i nastrój artystycznej społeczności, chwalił życie i codzienność. Obaj umieli zauważyć detal, chwilę, ulotność.

spot filmowy Puste Ciało. Okazja do malutkiej rozpaczy.

choreografia:

Magdalena Skowron

wykonanie:

Magdalena Skowron, Wojciech Skowron

muzyka:

Colin Mclean, Andy Moor

światła:

Sebastian Molski

opieka i pomoc:

Małgorzata Haduch

Spektakl zaczyna się, kiedy więcej już nie da się wyrazić słowami, więc pozostają inne środki wyrazu, z których twórcy wybrali taniec i muzykę. To ekspresja przeżyć kobiety po pewnej stracie, ale także o mężczyźnie i jego postawie. Oczekuje się od niego, żeby stanowił silną podporę, a którym targają równie silne emocje. To rzecz o stracie, straconej nadziei, ale także o bliskości i trwaniu, które mogą ocalić.

choreografia/reżyseria:

Jacek Owczarek

współpraca choreograficzna:

Dawid Lorenc

wykonanie:

Joanna Jaworska, Aleksandra Klimiuk, Ula Parol, Aneta Jankowska, Paweł Grala, Wojciech Łaba

muzyka:

Wojciech Łaba 'LA3A'

kostiumy:

Zuzanna Markiewicz

Kształt i struktura spektaklu są efektem autorskiej, unikalnej metody pracy z tancerzami opartej o improwizację i świadomość ciała w interakcji z drugą osobą. Jej wyjątkowość wynika ze swoistego odwrócenia kierunku twórczej pracy, bez planowania oczekiwanego, ostatecznego kształtu. W Punktem wyjścia są tu reakcje, które zachodzą pomiędzy postaciami kreowanymi przez improwizujących tancerzy. Obserwacja indywidualnych procesów każdego z sześciorga tancerzy z osobna prowadziła do poszukiwań postaci i materiału ruchowego. Zderzano je nawzajem ze sobą, by prowokować niezaplanowane i zaskakujące zdarzenia.

choreografia:

Maciej Kuźmiński

dramaturgia:

Adam Hypki

wykonanie:

Daniela Komędera, Ania Kamińska, Kasia Pawłowska, Dominika Wiak

Room 40 jest próbą przekucia refleksji egzystencjalnej na język choreografii. Wykorzystując stan zmęczenia, Maciej Kuźmiński ukazuje wirtuozerię tancerzy, a kwestionując konwenanse teatralne krytycznie przygląda się tradycji. Balansując na granicy form spektakl jest jednocześnie prowokacyjny i poruszający.

choreografia/wykonanie:

Magdalena Jędra

Od choreografki: Zaczęło się od kwietniowej rezydencji w Lublinie, w trakcie której rozpoczęłam pracę nad swoim solo. Postanowiłam, że będę się zachwycać rzeczywistością, odcinając się od wszystkiego, co jest jej wirtualnym obrazem. Drugie podejście do tematu nie było jednak prostą kontynuacją. Świat ciągle przyspiesza, akcelerowany wirtualnym obiegiem myśli, który stracił już dawno swój kawiarniany charakter. Tekst ten ma być pękiem mądrych myśli, zaklętych wcześniej w ruchu i obrazie. Error Basta! System Failure! Page Under Construction. Przepraszamy za utrudnienia.

choreografia/wykonanie:

Małgorzata Mielech, Zofia Jakubiec

muzyka:

Collage

kostiumy/światła:

DanceLab

produkcja:

DanceLab

Motywem przewodnim spektaklu jest „sababa”,słowo pochodzące z języka hebrajskiego, oznaczające stan zadowolenia oraz lekkość, dystans i otwartość. Choreografia oparta jest w znacznym stopniu na kontrastach pomiędzy wybuchami skumulowanej energii a harmonią w ruchu. Fascynując się fizycznym odzwierciedleniem wyobrażeń i tym, w jaki sposób fantazja determinuje ruch, autorki starają się nawiązać dialog z widzem.

reżyseria/koncepcja:

Sjoerd Vreugdenhil

choreografia:

Sjoerd Vreugdenhil w ścisłej współpracy z tancerzami

wykonanie:

Urszula Bernat-Jałocha, Agnieszka Kryst, Ramona Nagabczyńska, Janusz Orlik, Kasia Sitarz, Tomek Pomersbach , Paweł Sakowicz

muzyka:

Szymon Brzóska

muzycy:

Barbara Drążkiewicz, Emilia Goch

muzyka elektroniczna:

Kiriakos Spirou

kostiumy/scenografia:

Agata Birek, Maja Barańska, Klaudia Filipiak, Julia Grabowska, Kinga Korbalewska, Sławek Krzyżak

światła:

Sjoerd Vreugdenhil

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

podziękowania

Jola Starzak, Dawid Strebicki, Wojtek Dziecic, Agnieszka Jacobson-Cielecka za umożliwienie współpracy z School of Form

Świat porusza się bez wytchnienia, a wraz z nim my, trawieni tęsknotą za zmianą. Zawieszeni między przeszłością i przyszłością, wspomnieniami i marzeniami, tym, co własne i co zbiorowe, przekonani o swej wyjątkowości, wiedzeni  pragnieniami,  obciążeni bagażem doświadczeń , ograniczani przez innych i samych siebie, a jednak ufający swej wolnej woli,  wyruszamy w podróż w nieznane po krętych ścieżkach nakreślonych na długo przed nami. Dzień po dniu konfrontujemy się ze światem, broniąc swej indywidualności, przez  narracje i autonarracje, pielęgnując  mit własnej wyjątkowości.

pomysł/choreografia:

Kaya Kołodziejczyk

kostiumy:

Grzegorz Matląg – MALDOROR

kompozycja oryginalna:

Daniel Radtke

wykonanie muzyczne:

Daniel Radtke, Paweł Postaremczak

reżyseria świateł:

Herman Venderickx

aranżacja przestrzeni:

Magdalena Fela Jaszczuk

„S.O.L.” to angielski skrót od określenia „Shit Out of Luck”, wykorzystywanego w odniesieniu do sytuacji bez wyjścia, stanu będącego wynikiem nieposiadania już innych opcji życiowych niż te niepożądane. Jednocześniesol to w języku łacińskim słońce, w mitologii nordyckiej bogini Słońca, jak również nazwa dźwięku G czy określenie doby marsjańskiej. SOL to tytuł autorskiego spektaklu solowego, którego powstawaniu towarzyszyły pytania artystki o cel ruchu, przekaz performatyki w obecnym świecie sztuki, a także krytyczna obserwacja nowych tendencji kilkadziesiąt lat po rewolucji pionierów post-modern dance.

choreografia/wykonanie:

Anna Steller

produkcja:

Teatr Maat Projekt, Maat Festival, Centrum Kultury w Lublinie

Przekazywanie emocji przez ciało – wyświechtane sformułowanie, które można z powodzeniem przyłożyć do każdej produkcji, w której ktoś coś przeżywa – tańcząc. Stojąc w obliczu niemożności sformułowania nowej definicji tego zagadnienia zbieram się na odwagę, aby przeżyć po raz kolejny „coś” na scenie i tym „czymś” podzielić się z widownią. Jako podstawa do wzniecenia w sobie różnorodnych stanów emocjonalnych posłuży mi tekst Sary Kane Łaknąć, w którym odnajduję niepokojącą traumę odrzucenia miłosnego, biblijną przypowieść o miłości i przenikliwą bezradność samotności.

koncept/choreografia/reżyseria/tekst:

Justyna Jasłowska

wykonanie:

Justyna Jasłowska, Zofia Jasłowska, Zofia Bernad

kostiumy:

Magdalena Franczak

wideo/dźwięk/realizacja techniczna:

Maciej Połynko

w wideo wystąpiła:

Zofia Jasłowska

światła:

Justyna Jasłowska, Maciej Połynko

śpiew/dubbing:

Zofia Bernad

konsultacje choreograficzne i dramaturgiczne:

Elisabetta Consonni

produkcja:

Centrum Kultury w Lublinie, Lubelski Teatr Tańca, Ticketforlooser

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Praca z pogranicza tańca, performansu i sztuk wizualnych. To historia pewniej przemiany opowiedziana za pomocą piosenek, technologii audio, wideo, dubbingu oraz rodzinnych fotografii analogowych. Zakwestionowane zostanie takie postrzeganie performera, w którym główne medium stanowią jego ciało i głos. Pomiędzy postaciami wciąż zachodzić będzie wymiana, toczy się bliżej nieokreślony dialog polegający głównie na wzajemnej imitacji, rywalizacji i uważnej, ostrożnej obserwacji. Dwie równoległe historie nie pozwalają rozstrzygnąć, kto jest wygranym, a kto przegranym.

reżyseria:

Michał Ratajski

ruch:

Adrian Bartczak

teksty:

Małgorzata Lipczyńska

wykonanie:

Grupa KIJO: Michał Ratajski, Adrian Bartczak, Małgorzata Lipczyńska, Ilona Gumowska, Sara Kozłowska, Ela Stasiak

muzyka:

Radek Stępniak

scenografia:

Ula Pociecha

kostiumy:

Zuzanna Markiewicz

O ludziach których taniec zajmuje, czymkolwiek on jest, kimkolwiek są oni. O grupie ludzi, którzy decydują się w tańcu trwać. O ludziach tak różnych, jak niejednoznaczny potrafi być taniec. Mimo rozbieżności: doświadczenia, wieku, charakteru, motywów, budowy i możliwości ciała, układu zwojów mózgowych, blizn widocznych i tych głęboko ukrytych, mimo wszystko. Spektakl o Nas.

Strona internetowa Grupy KIJO

wykonanie:

Florentina Holzinger, Marta Ziółek

przy wsparciu:

Katarzyna Szugajew, Bruno Listopad

I.

Powinien być piękny, estetyczny i odbywać się bez jakiegokolwiek uzasadnienia. (Alejandoro Jodorowsky, Psychomagia)

Zamiłowanie do aktów wymaga tworzenia obiektów. Patyk był jednym z tych obiektów, w którym się szybko zauroczyłyśmy i który swym urokiem nas posiadł. W patyku widziałyśmy przede wszystkim magiczny przedmiot, który nieustannie nam umykał. Od momentu gdy zaczynałyśmy trzymać patyk naszymi dłońmi, podążać za ich ruchem i tańczyć, patyk zaczynał żyć własnym życiem. Asystowałyśmy w rozwoju nieznanej osobowości, patyk zaczynał posługiwać się naszym ciałem, rękami, głosem, aby ostatecznie przyjąć właściwą mu tożsamość. Nasza praca polegała raczej na służeniu niż byciu stwórcą.

II.

STICK jest choreograficznym kontraktem pomiędzy dwoma performerkami, kontraktem w którym zwykły przedmiot taki jak „patyk” (Stick z angielskiego; kij, patyk, pałeczka) funkcjonuje jako narzędzie transformacji i manipulacji.

koncept:

Harakiri Farmers

choreografia:

Dominika Knapik (we współpracy z tancerzami)

reżyseria:

Wojtek Klimczyk

dramaturgia:

Wojtek Klimczyk, Iga Gańczarczyk

wykonanie:

Dominika Knapik, Przemysław Kamiński, Mikołaj Karczewski, Natalia Wilk

muzyka:

Aleksandra Gryka (wykonanie: Kwartet Cztery Czwarte w składzie Karolina Szymbara, Marta Rychlik, Zuzanna Iwańska, Agnieszka Majchrzyk)

Słowo „utopia” kojarzy się ze szlachetną naiwnością i marzeniem o lepszym świecie. Z drugiej strony jednak myślenie utopijne często prowadzi do tragicznych konsekwencji. Problem utopii jest zatem odbiciem ogólniejszego problemu kultury współczesnej – w jaki sposób myśleć o społecznych ulepszeniach bez uciekania się do przemocy? Być może należy zacząć od ciała i zastanowić się, w jaki sposób utopijne projekty na nie oddziałują. Co dzieje się z ludzkim ciałem w skrajnie utopijnym środowisku?

strona internetowa Harakiri Farmers

choreografia/reżyseria/wykonanie:

Krzysztof Dziemaszkiewicz, Anna Steller

Spektakl inspirowany sztuką Sary Kane Zbombardowani, w której dwójka ludzi zamknięta w hotelowym pokoju, w mieście w stanie wojny, próbuje nawiązać ze sobą kontakt. W przedstawieniu każdy z performerów ma oznaczone pole działania, w którym próbuje znaleźć miejsce dla siebie, jednocześnie respektując lub też świadomie ignorując potrzeby drugiej osoby. W ten sposób tancerze nawiązują do łączącej ich długoletniej współpracy polegającej na kompromisowych działaniach, ale także na ogromnym ryzyku. Tytułowa Strefa zagrożenia to pozbawiona wyraźnych granic przestrzeń, w której wszystko może się zdarzyć.

choreografia/scenografia/kostiumy:

Agnieszka Fertała

wykonanie:

Agata Ambrozińska-Rachuta, Agnieszka Fertała, Daniel Stryjecki

muzyka:

Ondekoza, Nigakute Amai Mizu, Umekichi, tradycyjna muzyka japońska

światła:

Mariusz Porada

Klasyczny ring zostaje w spektaklu zastąpiony przez scenę. Tancerze, niczym zawodnicy sumo, zmagają się z przeciwnościami losu, próbując zachować „sportowe zasady”, choć co chwilę dopada ich nieodparta ochota, by zrobić coś daleko wykraczającego poza reguły fair play. Kto z nich pierwszy straci kontrolę? Co zrobi sędzia? Co na to publiczność...?

choreografia/wykonanie:

Magdalena Ptasznik

dramaturgia/współpraca koncepcyjna:

Eleonora Zdebiak

kierownictwo techniczne i realizacja:

Łukasz Kędzierski

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

Performans z pogranicza choreografii i sztuk wizualnych. Skupia się na materii, kierując uwagę ku temu, co w niej bezpośrednio dostępne percepcji – powierzchni obiektów, ciał, przestrzeni. surfing to praca z fizycznym zaangażowaniem w akcję, eksploracja tego, co akcja aktywuje w obiekcie i co jego (re)akcja aktywuje w przestrzeni i ciele. Interesuje nas konstrukcja i sieci takich aktywacji, dziejących się na czysto fizycznym poziomie – poprzez spotkania i relacje przestrzenne pomiędzy powierzchniami.

choreografia/wykonanie:

Joanna Miś-Fudali, Marta Pańka

Może jest to coś, o czym nie można mówić głośno? Może coś, o czym wcale nie chce się powiedzieć? A może trzeba szeptać, by zostać usłyszanym...?

choreografia:

Bartek Woszczyński, Joanna Woszczyńska

wykonawcy:

Bartek Woszczyński (solista) oraz tancerze Alternatywnego Teatru Tańca LUZ: Marta Nawrocka, Urszula Jasnowska, Natalia Wielgórska, Dominika Mańkowska, Karolina Cabaj, Karolina Długołęcka, Oliwia Kruczyńska, Alicja Pogorzelska, Aleksandra Michalik, Justyna Maciak, Dawid Zdzieborski

scenograf/kostiumograf:

Joanna Woszczyńska

reżyser światła:

Artur Wytrykus, Artur Klepacki

reżyser dźwięku:

Jan Jakub Mularzuk

twórcy utworów muzycznych:

Olafur Arnalds, etiuda solowa: Kamil Szafraniec

twórcy utworów tekstowych:

Bartek Woszczyński, Joanna Woszczyńska, Jan Jakub Mularzuk

Spektakl łączy taniec współczesny z czarno-białymi filmami w formie retrospekcji i narracją głównego bohatera. To przedstawienie o uczuciach, emocjach i dzieciństwie, którego nie było. Opowieść o życiu bez miłości, z poczuciem odrzucenia i winy. Świat postrzegany jako konflikt wartości, przez pryzmat butelki i dźwięku szkła.

tekst:

Grzegorz Laszuk, Michał Libera

wykonanie:

Ramona Nagabczyńska, Weronika Pelczyńska, Iza Szostak, 
Konrad Jan Szymański

muzyka:

DJ Lenar, Olga Mysłowska

śpiew:

Olga Mysłowska

technologia, projekcje, programowanie:

Tomasz Ebert, Wojciech Ziniewicz, Adrien Cognac


światło:

Karolina Gębska


kostiumy:

Ewelina Ciuchta


współpraca/inspiracja:

Maciek Ostaszewski

producent:

Komuna// Warszawa

Postmodernistyczne Gesamtkunstwerk. Lew Theremin jako symbol wszelkiej prawdy lub bezdennej iluzji. Odległa historia ubrana w nowe technologie i monumentalna metafora o współczesności. Śpiew, wykład, opowieść, koncert, taniec i technologie zapętlone w odbiciach krzywych zwierciadeł.

choreografia/wykonanie:

Agata Siniarska

opieka artystyczna:

Bush Hartshorn

realizacja techniczna i światła:

Łukasz Kędzierski

produkcja:

Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

solo dzieje się 24 klatki na sekundę/ jak w prawdziwym filmie/ to solo pojawia się w rozdziałach/ to solo jest dramatyczne, ale wizualnie atrakcyjne/ to solo stoi, siedzi, leży z buzią szeroko otwartą/ to solo odnosi się do wielu nazwisk/ mulvey, akerman, de lauretis, butler, tyler, silverman, kuhn, deleuze, fraser, doane, jelinek, kwiatkowska, karina, kodard, vitti, antonioni, bardot, shermann, chytilova, illouz, halberstam, jones, pollock, german, moreau, radkiewicz, creed, potter, modleski, herden, fassbinder/to solo nigdy nie słyszało o agacie siniarskiej/

choreografia:

Barbara Bujakowska, Paulina Wysocka

wykonanie:

Drim Tim Squad / Marcin Janus, Paulina Wysocka, Justyna Bujakowska

muzyka:

Vangelis,Krzysztof Penderecki,Super Girl &Romantic Boys

dźwięk:

Marcin Janus

produkcja:

Marcin Janus

Spektakl minimalistyczny w formie ruchowej ukazuje złożoność relacji międzyludzkich. Tematyka komunikacji, dominacji, walki, lęku przed samotnością i przemijaniem przedstawione są tu w świetle dyskotekowej kuli, arystokratycznego blichtru, tandetnej pustki , „zimowego pałacu iluzji” .

koncepcja, reżyseria, choreografia:

Anna Piotrowska

wykonanie:

studenci IV r. Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, PWST w Krakowie im. L. Solskiego

ONE: Katarzyna Antoń, Karolina Gibowska, Daria Jakubik, Agnieszka Jania, Olga Korcz, Marta Termena, Angelika Tomasiak, Agafia Wieliczko, Joanna Wydra
ONI: Kamil Bończyk, Wojciech Chowaniec, Szymon Dobosik, Adrian Koszewski, Krzysztof Nowakowski,
Jan Lorys, Stanisław Iwanicki, Tomek Urbański, Piotr Wach, Jarek Widuch, Mateusz Wojtasiński, Filip Wójcik

muzyka:

Michał Mackiewicz

kostiumy:

Justyna Spaleniak

scenografia:

Agata Smolich

zdjęcia:

Dominik Więcek

grafika,webdesign:

Stanisław Sarnecki

make up:

Anna Koralewska

video,trailer:

Tomek Berek

produkcja:

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego Wydział Teatru Tańca w Bytomiu

koprodukcja:

eferte Fundacja Rozwoju Tańca

koordynacja PWST WTT:

Julia Bromberek

współpraca:

Policealna Szkoła Charakteryzacji i Makijażu FAM

współpraca redakcyjna:

RMF CLASSIC

patroni medialni:

Tygodnik Powrzechny, Wydawnictwo Znak, TVS

Spektakl dyplomowy studentów czwartego roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu jest wyobrażeniem narodzonym z twórczości Jerzego Nowosielskiego. Istnieje kilka tropów wynikających z fascynacji jego obrazami, m.in. wyraźny podział na dwie grupy wykonawcze, kobiecą i męską, oraz próba zlokalizowania cech genderowych jako społecznych i kulturowych norm płci zderzonych w transie, (odmiennym stanie świadomości). Choreografka zainteresowana jest relacją między dziełem malarskim a doświadczeniem teatru abstrakcyjnego, wypełnionego niedomówieniami.

strona internetowa: www.transdyptyk.com

choreografia:

Helena Ganjalyan

wykonanie:

Helena Ganjalyan, Korina Kordova

kompozytor:

Michał Mackiewicz

kostiumograf:

Helena Ganjalyan

remix:

Ann van den Broek

Spektakl dotyczy problematyki identyfikacji kobiet z męską psychiką i męskim stylem bycia. Co zawiera się w pojęciu energii „kobiecej”/„męskiej”? Une femme masculine jest wielowarstwową grą o DOMINACJĘ. Jest obrazem tych, którzy wciąż na nowo odgrywają swoją siłę. Poruszając się między obszarami takich pojęć jak prowokacja i wstyd spektakl nie stawia pytania, o to „kim jestem”, lecz o to „kim chciałbym być” lub „kim boję się okazać”.

spot filmowy Une femme masculine

kreacja:

Irad Mazliah, Zbigniew Szumski

wykonanie:

Irad Mazliah

wideo:

Jacek Złoczkowski

kostiumy:

Sylwester Krupiński

grafika:

Stachu Szumski

Jako performer w spektaklu występuje Irad Mazliah, tancerz i choreograf izraelskiego pochodzenia, który do procesu kreacji zaprosił reżysera i choreografa Zbigniewa Szumskiego, z którym wspólnie przygotował swoją pracę solową. Artysta zabiera tu widzów w podróż będącą opowieścią o indywidualności – delikatnej postaci w starciu z agresywną siłą. Przedstawienie opiera się na intensywnej fizyczności tancerza. Publiczność zapraszana jest do aktywnego współtworzenia nowych rozdziałów i doświadczeń w podróży artysty.

koncepcja/choreografia:

Karolina Garbacik

muzyka:

Natasza Topor, BezRóżuAniRusz

scenografia/kostiumy:

Anna Wojtecka

multimedia/instalacje:

Paweł Dudko

kreacja/taniec:

Julia Dondziło, Alicja Gościewska, Olga Skvortsova, Adam Bartoszewicz, Santiago Bello, Kamil Wawrzuta

produkcja:

Podlaskie Stowarzyszenie Tańca

Jesteś młody, masz marzenia i plany. Pewność, że da się zmienić świat.
I wtedy zdarza się coś zaskakującego, co wywraca Twoją egzystencję do góry nogami. Czym jest uroda życia? Wiecznym zdrowiem, aktywnością i pasmem ciągłych sukcesów? Czy może istnieniem pomimo zdarzeń, nie pozwalających realizować marzeń i planów, które jeszcze przed chwilą mieliśmy? Inspiracją dla spektaklu była zmienność życiowych losów polskiej, gwiazdy kina przedwojennego, Nory Ney.

choreografia:

Andrzej Adamczak

wykonanie:

Urszula Bernat-Jałocha, Artur Bieńkowski, Paulina Jaksim, Zbigniew Kocięba, Kornelia Lech, Marcin Motyl, Tomasz Pomersbach, Paulina Wycichowska

muzyka:

Iwo Borkowicz

kostiumy:

Mariusz Szmytkowski

reżyseria światła:

Andrzej Adamczak

Przedstawienie poddaje analizie mechanizmy kierujące ludźmi podczas podejmowania kluczowych decyzji, które w sposób nieodwracalny wpływają na ich dalsze losy i miejsce w społeczeństwie. Jego złożeniem jest ukazanie przemian, które zachodzą w jednostce podczas konfrontacji z grupą, m.in. przybliżenie biegunowo odmiennych postaw, takich jak lęk przed alienacją oraz strach przed wejściem w bliską relację.

choreografia:

Maciej Sado

wykonanie:

Maciej Sado, Juan Pablo Cámara

Spektakl jest wariacją na temat zjawiska niesamowitości wprowadzonego przez Ernsta Jentsha i rozwiniętego przez Sigmunda Freuda. Jest palindromem – jak sugeruje tytuł – poddającym się odtworzeniu w obu kierunkach. Czerpiąc inspirację z kinematografii, wprowadza widza w filmową atmosferę „niedzielnego popołudnia”. Początkowa, pozorna normalność przeradza się w prawie niezauważalny, ale silnie odczuwalny dysonans między tym, co się wydawać mogło, a co jest naprawdę.

choreografia:

Shi Pratt

wykonanie:

Małgorzata Mielech, Zofia Jakubiec

muzyka:

Collage

kostiumy:

Shi Pratt & DanceLab

światła:

Kyrre Heldal-Karlsen

produkcja:

DanceLab

Jednym z fenomenów, które tworzą nasze doświadczenia są neurony lustrzane. Ze względu na swoje położenie w części mózgu odpowiedzialnej za kontrolowanie emocji, komórki te odgrywają istotną rolę w budowaniu relacji międzyludzkich. Aktywują się, gdy obserwując drugą osobę machinalnie naśladujemy motorykę jej ruchu.Komórki lustrzane korespondują z bliskością i intymnością pomiędzy jednostkami. W spektaklutwórcy poszukują możliwości budowania oraz burzenia więzi, a także intymności z drugim człowiekiem, uwypuklając skuteczną drogę do nawiązania wzajemnej relacji.

wykonanie:

Marysia Zimpel

przy wsparciu:

Ria Higler

W swoim solo artystka pracuje z dwoma wzorami ruchowymi, które podczas przenikających się procesów rozwijają się w choreografię. Konkretna struktura jest budowana i ustanawiana, a następnie opuszczana. Spektakl jest jednocześnie formalnym studium sił i kierunków ruchu oraz ideosynkratycznym tańcem, ocierającym się o abstrakcyjną autobiografię.

choreografia/taniec:

Tomasz Bazan, Anita Wach, Anna Steller, Jan Borecki

reżyseria:

Tomasz Bazan

muzyka:

Jan Duszyński

design:

Patrycja Płatnik

realizacja/współpraca:

Maciej Połynko

produkcja:

Centrum Kultury Zamek, program: Archiwum Ciała, Teatr Maat Projekt, Maat Festival, Centrum Kultury w Lublinie, Muzeum Woli Warszawa, Cricoteka Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora

Safari to wyprawa myśliwska, ewentualnie dłuższa podróż w celu zdobycia trofeów. Obecnie terminem tym określa się formę zorganizowanej obserwacji naturalnego ekosystemu drapieżników pozostających w naturalnym ruchu. Istnieją dwa wybiegi zwierząt – jeden z nich zmusza osobniki do nieustannego bycia w ekspozycji, a drugi daje im szansę iluzji naturalnego ekosystemu. Czy możliwość świadomej decyzji o przemieszczeniu się pomiędzy tymi przestrzeniami jest szansą na zdobycie trofeum? Czym jest to trofeum?

choreografia i reżyseria:

Teatr Dada

wykonanie:

Katarzyna Chmielewska, Anna Steller, Leszek Bzdyl

wystrój wnętrzna:

Michał Kołodziej

archeolożka kostiumograficzna:

Magda Bem

wsparcie multimedialne:

Maciej Salamon

muzyka:

iTunes oraz Adam Witkowski

produkcja:

Teatr Dada von Bzdülöw

Jest rok 2044. Janina, Jan i Janka przystępują do realizacji eksperymentalnego dokumentu. W jednej z sal dobrze utrzymanego skansenu teatralnego, korzystając z zamierzchłych technologii (MacBookPro, rzutnik multimedialny, etc.), kostiumów (Milan Fashion Week 2013) oraz emocji (kino, taniec, teatr z początku XXI wieku), Janina, Jan i Janka próbują odegrać COŚ, co było tym CZYMŚ. Filozoficznym wsparciem i inspiracją do przeprowadzenia dokumentalnego eksperymentu jest filozofia Powrotu i Akceptacji Wilhelma Guido.

strona internetowa Teatr Dada